blank...รัตติกาลที่ว่างเปล่า...

เมื่อถูกทำร้าย...จึงเป็นฝ่ายกระทำ
เมื่อไม่เหลือใคร...จึงไม่ต้องการใคร
เมื่อถูกทอดทิ้ง...จึงกลายเป็นฝ่ายละทิ้ง
เมื่อไม่เหลือเหตุผลในการมีชีวิต...จึงมีเพียงเหตุผลเดียวที่จะอยู่
ความแค้น!!!

เพราะ...ฉันเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ

เพราะ...ฉันมีเพียงตัวคนเดียวบนโลก

เพราะ...ฉันต้องพยายามเพื่อให้มีชีวิต
เพราะฉะนั้น...ฉันจึงโกรธแค้นทุกคนที่ทอดทิ้งให้ฉันต้องอยู่ลำพัง
บนโลกที่ไร้ซึ่งความเมตตาและความเห็นใจ
ทิ้งฉันไว้ในส่วนมืดของโลกที่ทุกคนต่างชิงชัง
เพราะฉะนั้นฉันจะเก่งขึ้นๆ จะฝึกจนกว่าจะเก่งมากพอ
มากพอ..ที่จะแก้แค้น...
มากพอ..ที่จะให้ทุกคนได้ลิ้มรสความทรมานอย่างที่ฉันได้รับ...

ฉันเคยสงสัยว่า...
ทำไม...ถึงทอดทิ้งฉัน
ทำไม...ถึงไม่ต้องการฉัน
ทำไม...ต้องให้ฉันเกิดมาและอยู่เพียงลำพัง
ทำไม...ยังปล่อยให้ฉันมีชีวิต
ทำไม...ไม่ฆ่าฉัน
แต่ไม่เคยมีใครเลยที่จะตอบคำถามของฉัน
ไม่เคยมีใครเลยที่หยิบยื่นความหวังและความเมตตาให้กับฉัน
ฉันจึงละทิ้งตัวเอง..ละทิ้งทุกคน..ละทิ้งโลกใบนี้

เพราะ...ฉันคือความว่างเปล่า